Rouw

De jas van Fabian in haar armen geklemd kijkt ze naar het papiertje dat op de grond dwarrelt. Ze herkent meteen zijn typische hanenpoten. Minutenlang staart ze ernaar, en gaat op zijn bed zitten. De vuilniszak knispert onder haar billen. Met koude vingers raapt ze het briefje op.
Rugzak, staat bovenaan. Ze weet het nog als de dag van gisteren. Hij wilde zonder haar naar JoHo, zijn favoriete reiswinkel. Het is afgevinkt, ook de slaapzak en microvezel-handdoeken, reisverzekering, visum en inentingen. De GGD, toen mocht ze wél mee, voor naalden was hij altijd al benauwd. Een flauwe glimlach ontstaat op haar lippen. Ze legt het lijstje op haar bovenbeen en strijkt het glad. Met de mouw van zijn jas veegt ze over haar wangen. Zijn geur is er allang uit. Het ruikt zelfs een beetje muf. Regenjas staat doorgestreept. Dat was echt een knallende ruzie. Hoe kon ze zich zo opwinden over een regenjas? Zelfs hier heeft hij er nooit een gedragen. Ze herinnert zijn blik. Zijn grijze ogen, die donkerder werden als hij onzeker was. De week voor zijn vertrek hadden ze alleen maar donker gestaan … Gewoon gaan, had ze gemeend. Ervaren wat er in de wereld te koop is. Een avontuur om nooit meer te vergeten. Nu ben je nog jong. Wat een lege woorden. Voelde hij het aankomen? Daarom zijn plotselinge twijfel over de reis? Met haar wijsvinger gaat ze over de letters. Resoluut stopt ze het lijstje in de la van zijn nachtkastje; bij zijn andere kostbare spullen. Fabian had zo’n afkeer van geweld en juist hém schoten ze uit de lucht. Ze hangt zijn jas terug, kiepert de vuilniszak met kleren op het bed leeg, vouwt zijn T-shirts en truien op en legt ze weer netjes in de kast terug. Een paar tellen rust ze met haar voorhoofd op het stapeltje. De spijkerbroeken hangt ze op klerenhangers strak naast elkaar. Als laatste  trekt ze zijn dekbed recht. Morgen zal ze het verschonen.