Vermist

Het is stil in het bos, zelfs geen vogelgeluiden. Haar voetstappen verbreken de rust. Deze vakantie had tot nu toe niet gebracht wat ze ervan gehoopt had. Het vochtige, heuvelachtige pad kronkelt naar een houten brug waar een beekje bruisend onderdoor stroomt. Een beetje buiten adem blijft ze staan.

Met haar buik tegen de brugleuning staart ze naar het stromende water. Waarom heeft ze steeds ruzie met Bas? Passen ze wel bij elkaar? 
Verderop verdwijnt het beekje onder een laag overhangende rots. Ze gelooft haar ogen niet; daar speelt een klein meisje aan het water. Alleen.
‘Hallo, … waar is je mama?’ roept ze. Een paar mosgroene ogen staren haar aan. Gevangen in de blik van de kleuter glibbert ze de helling af en struikelt over een steen. ‘Au,’ ze wrijft over haar verzwikte voet. Wiebelig krabbelt ze overeind en veegt haar geschaafde hand aan haar spijkerbroek af. Als ze opkijkt, is het meisje is weg.
Heeft ze het zich verbeeld? Een belangrijk twistpunt tussen Bas en haar; ze ziet af en toe dingen die er niet blijken te zijn, maar vertikt het om naar de psycholoog te gaan.
Ze strompelt verder. Scherpe pijnscheuten flitsen door haar enkel. Met stevige wandelschoenen had ze dit kunnen voorkomen — zou Bas zeggen – en ze werpt een blik op haar afgetrapte Teva’s voor ze in het beekje stapt. Het koele water verzacht de pijn.
Voor het donkere gat bukt ze.
‘Hallo, waar ben je?’ Met een hol gevoel in haar maag kruipt ze de holte in. Het water kriebelt aan haar kruis. ‘Hallo?’ Haar stem weerkaatst dof, iets drijft haar verder naar binnen. Ze ziet geen hand voor ogen en er hangt een walgelijke geur.
Met open mond ademend blijft ze staan. Haar smartphone trilt in haar kontzak. Het toestel verlicht de ruimte als ze zijn naam op de display ziet. Haar ogen blijven op een hoopje kleren hangen. ‘Bas. Ik ben in een soort van grot … bij het beekje in het bos … het pad achter het hotel, bij de houten brug, je weet wel,’ hakkelt ze. ‘Iets is hier niet pluis …’
Koud staal prikt tegen haar keel. Haar mobiel wordt uit haar handen gegrist; er volgt een plons. De smartphone verspreidt kort een spookachtig licht onder het water voor het dooft. Met haar arm op haar rug gedraaid duwt iemand haar vooruit, dieper de grot in. Haar belager wil haar een plateau op duwen. De stank beneemt haar de adem. Ze verzet zich. ‘Laat me los.’

‘Mijn baby.’ De vrouwelijke stem heeft een vreemd accent.

Ze herinnert de berichten van de afgelopen week: driejarig meisje vermist. In een reflex werpt ze zich voorover en met haar hak trapt ze zo hoog mogelijk. Een dierlijke brul vult de ruimte.

Kokhalzend sleept ze even later de bewusteloze vrouw naar de uitgang.

Het geluid van sirenes galmt door het bos. Bas. Een warm gevoel verspreidt zich door haar lichaam. Hij laat werkelijk niets aan het toeval over.