De kerkklokken jengelen hem tegemoet als hij zijn geboortedorp nadert. Hij klemt de rieten mand tegen zijn buik. Voor het oude huis, iets afgelegen van de straat, houdt hij zijn pas een moment in. Een meisje pakt schaterlachend een bontgekleurd ei tussen de narcissen vandaan. Zijn mondhoeken gaan naar beneden en in gedachten ziet hij een kleine jongen stil en beschaamd in de tuin staan.
De klinkers van de dorpsstraat zijn vervangen door asfalt, de kruidenier op de hoek is een frietzaak geworden en het schooltje veranderd in een buurthuis.
De kerk doemt voor hem op. Veel kleiner dan hij meende te herinneren. Eigenlijk is het een nietszeggend gebouw met doffe gelige ramen.
Hij loopt het grindpad op, gaat naar de achterkant en laat de deurklopper één keer neerkomen. Op internet ontdekte hij dat de pastoor zijn gemeente trouw gebleven is.
De deuropening vult zich met deze man, een rode stola met gouden kruisen om zijn ronde schouders gedrapeerd. In niets meer lijkt hij op de slanke innemende jongeman die in de dorpsgemeenschap op handen werd gedragen. Op zijn bijna violette ogen na.
Natuurlijk geloofden ze de pastoor, en niet het jochie dat raaskalde over …
‘Wat kan ik voor u doen?’ Zelfs zijn stem klinkt anders, zwaarder.
‘Ik kom u een paasei brengen.’
‘Dank u wel. U bent nieuw in de gemeente?’
Hij schudt zijn hoofd. De geur van de pastoor is nog hetzelfde. Hij kokhalst bijna.
‘De mand is zwaar.’
‘Er zit een verrassing in het ei.’
De pastoor tikt op zijn horloge. ‘De dienst begint over een goed half uur.’
‘U zult herrijzen.’
De pastoor knikt. ‘Ga met God.’ Met een zelfvoldane glimlach sluit hij de deur.
Hij loopt het pad af, steekt de straat over en drukt op de ontsteker in zijn jaszak.
De explosie licht het dak van de kerk.
Meta's Schrijfhoekje 