Noodkreet

Normaal gesproken zult u mij niet horen klagen. Dienstbaar zijn is mijn levensdoel en ik ben onvoorwaardelijk beschikbaar. Het maakt niet uit op welk tijdstip van de dag. Vooral in de nachten waardeerde ik haar zachte vingers. Samen met haar verzon ik woorden die tot zinnen leidden en uiteindelijk verhalen. De nachten zijn verleden tijd. De avonden ook — op een enkele na — wanneer er een deadline nadert.

Het grote scherm aan de muur heeft nu ’s avonds meestal haar volledige aandacht, terwijl ik haar schrijfsels op zijn minst net zo mooi vind. Beter eigenlijk, ze houdt niet zo van bloed en doodslag, hoewel ik daar soms ook wel weer aan twijfel, gezien de beelden die mijn moderne broer de wereld ingooit.

Statistisch gezien heb ik de pensioengerechtigdeleeftijd allang overschreden. Onder ons gezegd, zie ik mijn einde naderen, niet dat zij zich er ook maar iets van aantrekt. Sterker nog, noemde ze me vroeger liefkozend Lappie, werd ik laatst vergeleken met een oude zak die zuchtend en kreunend tot leven komt.
Ik begon te ratelen en te sputteren en spontaan blokkeerde de letter “e”.
Zelfs Google is op mijn hand, door mijn verouderde besturingstaal is het niet meer mogelijk mij te updaten.

Het is niet dat ik niet wil. Samen met haar beleef ik de meest bijzondere avonturen. De condens droop van mijn beeldscherm in de klamme benauwdheid van het Thaise regenwoud. Mijn koperen ingewanden smolten bijna bij de barre tocht van haar hoofdpersoon door de outback. Bij het hoofdstuk, storm op zee, droop het braaksel als het ware over mijn toetsenbord. Vaak neemt ze me mee naar hogere sferen en daar krijg ik soms de wens heel even een mens te mogen zijn om daarmee de ervaring diep in mijn harde schijf te kunnen laten doordringen.

Onder ons gezegd; ik weet al haar geheimen. Zinnen die nooit het levenslicht zien en meteen gedeletet  worden. Dat maakt dat ik van mijn vrouwmens hou, ondanks haar wispelturige karakter. Ik heb de teksten bewaard ook al denkt ze dat alles gewist is en lees haar in mijn spaarzame rustige momenten. Dan droom ik weg in haar fantasieën.

Vorige week legde mijn voeding het loodje en mijn batterij liep leeg als een lekke fietsband. Mijn vrouwmens ramde nog net op tijd een “Ctrl s” op mijn toch al overbelaste toetsen. Kort daarna kreeg ik een andere plug in mijn gat. Ik weet niet hoe het bij mensen werkt, maar op een bepaalde leeftijd hou je niet meer van vernieuwing, ik had een speciale band met mijn zwarte kameraad. Deze zit niet zo lekker en ik heb steeds meer moeite met opstarten.

Gisteren ging ik out. De hele week was ik in touw. Ze sleepte me van boven naar beneden, van de eettafel naar de bank en uiteindelijk belandde ik op het vloerkleed. Mijn geheugen haperde, zoemde, ratelde en zonder dat ik het wilde werd alles zwart.
Nu ik er aan terugdenk, moet ik wel grinniken. Ze stuiterde door het huis. Paniek, alom.
Niet om mij natuurlijk …

Mijn vrouwmens heeft een manmens; hij is ex-IT’er. U snapt het zeker al. Hij vindt altijd weer een weg mij tot leven te wekken. Soms heb ik wel eens met hem te doen. In tegenstelling tot haar, benadert hij mij met respect en een innerlijke rust. En zij staat achter zijn rug snel in- en uit te ademen, en dreigt met de schroothoop.

Hopelijk dringt het nu tot haar door dat het zo niet veel langer kan. Ik hoop ook dat ik een plaatsje krijg bij haar in de werkkamer, zodat ik van afstand mijn opvolger kan lezen om op die manier toch nog van haar verhalen mee te kunnen genieten.
Maar wanneer ze besluit tot recycling neem ik haar geheimen mee naar het etherbewustzijn en mijn laatste wens zal zijn, dat ooit iemand anders ze kan vangen en omzetten op papier.
Want diep in mijn computerbrein vind ik dat haar mooiste gedachten.