Sprookje

Er was eens een elfje dat dolgraag mens wilde zijn.
‘Dan moet je drie vragen beantwoorden,’ zei de fee. ‘De antwoorden zul je vergeten zodra je een mens wordt.’
Het elfje knikte.
‘De eerste vraag. Waarom delen we hier alles met elkaar?’
‘Als een ander niets heeft dan ben ik ook niet gelukkig,’ antwoordde het elfje snel.
De fee glimlachte. ‘De tweede vraag. Waarom ben je niet gelukkig wanneer een ander niets heeft?’
‘Als iemand iets tekortkomt dan voelt het alsof het mij overkomt.’
De fee knielde voor haar neer. ‘En wat doe je als iedereen alleen aan zichzelf denkt?’
Hier moest ze over nadenken. ‘Dan geef ik toch, want zo wil ik niet zijn.’
De fee zwaaide met haar toverstok en het elfje werd een mens.
Ze gaf en gaf, gedreven door een innerlijke kracht. Eenzaam en op zoek naar iets, tot haar lichtje doofde.