Schrijfwedstrijd

Deze zomer organiseerde Marceline de Waard een schrijfwedstrijd met als thema: Het gebeurde op een zondag.
Mijn verhaal “de Kaasstolp” viel onder de dertien winnaars en werd op haar website, https://www.marcelinedewaard.nl/ gepubliceerd.

Het verhaal “de Kaasstolp” schetst een toekomst waar niemand blij van wordt. Gelukkig is het maar fictie. Of toch niet?

Marceline schrijft al drie jaar lang elke zondag een verhaal. Ze heeft daarmee inmiddels een behoorlijk lezerspubliek aangetrokken, en gaf haar collega’s daarmee een kans om in de publiciteit te komen. Een heel leuk initiatief van haar.

Begin dit jaar debuteerde zij met haar boek; Thuisreis. Lees mijn recensie op https://www.hebban.nl over dit prachtige boek.

Iedereen zal het met mij eens zijn dat het jaar 2020 wel met een nare bijsmaak de geschiedenisboeken in zal gaan. Het prikkelde mijn schrijversbrein. Is dit het begin van een “dystopisch” tijdperk? Bevinden we ons ineens in de toekomst? Of halen we volgend jaar opgelucht adem en gaan we door met ons “gewone” leven. Gaan we nog gekker doen, omdat alles weer mag, en was afgelopen jaar een nare droom. Een nachtmerrie, voor sommigen.

De Kaasstolp.

Het gebeurde op een zondag, de stroom viel uit, en de stilte die het met zich meebracht voelde in eerste instantie als een verademing. Ze bleef op de bank zitten, keek naar het zwarte scherm, nog half in de film. Na een uur sloeg de sereniteit om in rusteloosheid. Haar gedachten gingen naar de vriezer, haar voorraad. Sinds het vroege voorjaar had dit een volledig andere betekenis gekregen. Ze probeerde haar dochter te bellen en kreeg alleen een bezettoon. Bij haar vriendin hetzelfde. Even bij elkaar langsgaan, ook al is het maar een paar straten verderop, is onmogelijk geworden.
Deze gedachten buitelen door haar hoofd, als Mirre vroeg in de ochtend, met een gevoerd vest aan en een fleecedeken om haar schouders, na de zoveelste slapeloze nacht naar het verlaten park aan de overkant van de straat staart. Het gras is bedolven onder verdorde bladeren en afgebroken takken van de laatste storm. In de sloot drijven allerlei soorten plastic. Geen vogels meer die fluiten. Met bosjes vielen ze dood uit de lucht. Geen kwetterde eenden. Geen hondenuitlaat meer. Iedereen moest zijn huisdier laten inslapen, uit vrees voor besmetting.
De tranen springen in haar ogen wanneer ze aan Tommy, haar kater denkt. Hij wist het, toen hij de spuit kreeg. Zijn vragende blik zal ze nooit vergeten. Sindsdien is er iets in haar veranderd; het doet er allemaal niet meer zo toe. Tommy hield haar op de been, nadat haar man Simon aan de vreselijke ziekte overleed. Na een relatief korte adempauze deze zomer, werd alle hoop de bodem ingeslagen en sloeg het virus genadeloos toe. Veel erger dan in het begin. Iedereen moet nu binnenblijven. Via een speciale site kun je boodschappen bestellen. Eens per week worden die bij de voordeur neergezet, door drones, en de tas bespoten met een desinfecteermiddel. Na vijftien minuten mag je, een mondkapje voor en speciale handschoenen aan, de spullen binnenhalen. Met een beetje geluk krijg je wat je besteld hebt.
Haar maag knort. Als brave burgers hadden Simon en zij vorig jaar het gasstel vervangen. Geërgerd kijkt ze naar de inductieplaat. Het glimmende donkere oppervlak is net zo kil als de rest van de woning. Ze snakt naar een kop koffie. Uit de koelkast pakt ze margarine en kaas, een muffe geur slaat haar tegemoet. Uit de diepvries haalt ze de laatste ontdooide boterhammen. Het vlees en de rest van de inhoud heeft ze inmiddels weggegooid. Wat een verspilling.
Aan tafel eet Mirre haar ontbijt, en spoelt het weg met appelsap. Haar mobieltje is leeg. De laptop ook. Als Emma, haar dochter, het maar niet in haar hoofd haalt om toch te komen. De boetes zijn vervangen door gevangenisstraffen.
Uit de douche stroomt koud water. Bibberend droogt ze zich af. Met haar handen rommelt ze door haar natte haren. De uitgroei is tot halverwege, de rest hangt er in onverzorgde pieken bij. Het is te kort voor een staartje.
Een miezerige regen uit een vreemde laaghangende bewolking maakt het donker in de woonkamer. Het benadrukt haar eigen sombere gedachten. Wat is er in vredesnaam aan de hand? Weken voor de stroomuitval gonsde het van de geruchten. Alle sociale media werden uit de lucht gehaald. Ze weet niet eens hoe het met de buren gaat.
De tv springt aan. Ze schrikt zich een hoedje.
Het gezicht van de minister-president verschijnt. ‘Goedemorgen, het zal niemand ontgaan zijn dat Nederland al ruim anderhalve week zonder stroom zit.’ Levenloos staart hij in de camera. ‘Als u naar buiten kijkt, schrik dan niet. Ze zijn hier om ons te helpen.’
Uit de bewolking maken zich vreemde objecten los. Wat Mirre net voor motregen aanzag, blijkt uit donut-achtig voorwerpen te komen, die rondjes draaien.
‘Voordat u de woning mag verlaten, wordt alles ontsmet …’, klinkt de monotone stem. ‘Iedereen krijgt een vloeistof in de mond gespoten. Dit gebeurt via een verstuiver.’
Diep vanbinnen voelt Mirre een resonantie. Zonder dat ze het wil loopt ze naar de voordeur, en opent haar mond. Een nauwelijks zichtbaar wezen sproeit iets in haar gezicht.
De wereld wordt zwart.

‘Mam, word wakker.’ Haar dochter staat over haar heengebogen.
‘Emma?’ Een vage chemische citroensmaak kleeft in haar mond.
‘Godzijdank, eindelijk. Ik dacht dat je het niet zou halen.’
De ruimte baadt in een fel licht. ‘Waar zijn we?’
‘We bevinden ons op plateau, M 1400.’
‘Wat?’
‘Hier is het veilig.’
‘Em, waar is hier?’
‘Kom mee naar het raam.’
Emma ondersteunt haar. De blauwe planeet in de verte oogt kwetsbaar in het zwarte niets. Het duizelt haar.
‘M, is de afkorting voor maan.’
‘En wat bedoelen ze precies met, plateau?’, fluistert Mirre.
‘Een woongemeenschap op een schijf. Het ziet eruit als een reusachtige kaasstolp.’
‘Dat meen je niet.’ Zit ze in een nachtmerrie gevangen?
‘Ze hebben onze aarde ingepikt, mam.’