Van auteur naar acteur, één letter verschil. Nu voel ik me nog geen auteur, al geef ik een boek uit, eerder gewoon een schrijfster, maar acteren is helemaal niet mijn ding. En eerlijk gezegd, is het ook niet acteren maar presenteren, voor mij is het echter één pot nat. Per direct ben ik mezelf niet meer.
Voor de boekpresentatie zijn we aan het oefenen geslagen; Mario en ik. Naast IT- man, websitebeheerder, hulp bij ‘per ongeluk gewiste tekst’, manusje van alles wat bij een boek schrijven voorbij komt schuiven, is hij gepromoveerd tot cameraman.
Ik ben met voorlezen begonnen. Net als mijn hoofdpersoon kreeg ik natuurlijk de slappe lach. De zenuwen. Op school was het al een drama; voorlezen. De letters dansten voor mijn ogen. Een droge keel, ik had steeds het gevoel dat ik moest overgeven. In opstellen schrijven was ik heel goed, en daar stond ik na een slapeloze nacht weer te bibberen voor de klas.
Geef mij maar een toetsenbord, of een schrijfblok, dan komt alles goed. Ik functioneer beter op de achtergrond. Het liefst onzichtbaar. Maar ja, ik wil toch heel graag mijn boek verkopen, dus kruip ik uit mijn comfortzone.
De camera is genadeloos. Ook al is het maar die van mijn mobiel. Ben ik dat? Blijkbaar wel. Ik zie mezelf door hele andere ogen. Een paar jaartjes jonger. Wat vlotter. Hoe doen presentatrices dat, met een mooie stem en glimlach op hun gezicht? Ze lijken op te leven voor de camera. Ik verschrompel als een rozijntje. Of verstar, zoals een konijntje in de felle koplampen van een auto.
Zaterdag de twaalfde is het zover. Ambilicious lanceert om 20:00 uur mijn boek: Een Moment In Tijd, en verschijn ik in beeld. Ik wens jullie alvast veel sterkte.
Meta's Schrijfhoekje 