De oliebollen liggen als een zak cement in haar maag. Een wrange smaak van de rode wijn plakt in haar keel. De tv produceert alleen herrie, iedereen schreeuwt eroverheen. Om de tijd te doden doet ze met de kleintjes een spelletje. De jongste vertelt iets, zijn ogen glanzen. Ze knikt, geen idee waar hij het over heeft.
Eindelijk twaalf uur. Ze toasten. Schouderklopjes, lachende gezichten. Geen zoenen deze keer. Een nieuw jaar strekt zich leeg en tegelijkertijd beklemmend voor haar uit. Ook zonder vuurwerk heeft ze inmiddels een zeurende hoofdpijn.
Kwart over één. Met goed fatsoen kan ze nu weg.
‘Nee, ik blijf niet slapen. Het is maar een klein stukje,’ legt ze voor de zoveelste keer op weg naar de kapstok uit. ‘Ja, ik ga alleen. Echt waar, vieren jullie maar gezellig door.’ Bemoedigend probeert ze naar de vier gezichten te glimlachen. Het schijnt te lukken, niemand dringt verder aan.
Ze zwaait een laatste keer, en kijkt niet meer om. Een natte mist kleeft in haar longen. Met opgetrokken schouders stapt ze stevig door. De kilte van het water komt haar haar tegemoet.
Midden op de brug blijft ze staan, als vanzelf omklemmen haar handen het koude staal. Nevelslierten dansen om de pijlers, zwart stroomt het water in de diepte wanneer ze haar voeten op de reling zet. Nog nooit is ze ergens zo zeker van geweest.
Ze sluit haar ogen. Ademt in.
Een harde greep om haar middel perst de lucht uit haar longen.
‘Het is nog te vroeg voor een nieuwjaarsduik, mevrouw.’ Stevig houdt hij haar in zijn armen. ‘Dit kan niet de oplossing zijn.’
Iets in zijn blik raakt haar …
Meta's Schrijfhoekje 