Gisteravond viel ik bijna van mijn stoel. Sterker nog, ik kon er niet van slapen. Ik ben een fan van Thomas Olde Heuvelt, vol ongeduld wacht ik op zijn nieuwe boek ‘Orakel’ dat op 20 januari gelanceerd zou worden. Op Facebook las ik dat hij de lancering wil uitstellen, i.v.m. de lockdown. Wat blijkt, om zijn woorden te herhalen: “Veel grotere titels hebben ze juist nodig als ze fysiek weer open zijn; de online verkoop haalt het namelijk geenszins bij de aanwezigheid van mensen in de boekhandel.”
Ik ben maar een heel klein titeltje, vergeleken met hem, en moet het juist van de online verkoop hebben. Wij onbekende schrijvers mogen al blij zijn als we in een aantal boekwinkels van onze eigen stad liggen. Ik sprong een gat in de lucht dat ik, net voor alles op slot ging, vijf exemplaren bij de Bruna mocht achterlaten. Want zeg nu zelf, er is niets mooiers dan een nieuw boek vasthouden in een winkel. In mijn dromen stel me voor dat ik overal in Nederland zichtbaar te verkrijgen ben. De boekenplankjes op Hebban zakken door onder het gewicht van mijn exemplaar, de recensies vliegen om mijn oren; zonder dat ik hoef te bedelen.
Helaas ontwaak ik in een harde werkelijkheid. Is mijn prachtige creatie: ‘Een Moment In Tijd’ gedoemd te zinken in een woelige zee, samen met andere beginnende collega-auteurs, op het wereldwijde web? Wij krijgen geen reddingsvesten toegeworpen in de vorm van schitterende reclame. Onze hoofdpersonen verdrinken op het onderdek. Het voelt als de Titanic.
Ik huil met mijn personages mee. Ze zijn mijn familie. Is er nou niets wat ik kan doen om ze te redden? Als ik schrijf, zijn er oplossingen te over. Hoe meer conflicten hoe beter. In mijn gewone wereld kijk ik machteloos toe, snik ik achter mijn laptop, en zie maar één enkele uitweg …
Om niet te wanhopen, en om mijn personages in leven te houden, begin ik een volgend boek met de titel: “Onzichtbare Grenzen”.
Meta's Schrijfhoekje 