Hoofdstuk 10

Skye gooit de lakens van zich af en wil opstaan. Ze spartelt als een vis op het droge.
‘Laat me je helpen. Het bewegen gaat hier gedeeltelijk met gedachtekracht,’ zegt Jaxx glimlachend.
Het duizelt haar wanneer ze naast hem staat en voelt zich net een kleuter die haar eerste stapjes zet. Op de veranda houdt ze zich aan de balustrade vast.
De bomen die ze in de kamer hoorde ruisen bevinden zich op een heuvel tegenover haar en grenzen aan een kolkende rivier onder in de tuin. De energie van het omringende bos kruipt in iedere porie. Ze heft haar hoofd naar de zon, sluit haar ogen en neemt de warmte in zich op.
‘Hier komen de nieuwelingen. Het zijn er veel minder dan we hoopten.’ Jaxx staat dicht naast haar.
‘Nieuwelingen?’ De buitenlucht is overweldigend. Ontelbare geuren nestelen zich in haar neusgaten. Een zachte bries streelt haar huid.
‘De overgang is te groot. Van de onderdrukking en het geweld.’
‘Alles lijkt zo aards, alsof we gewoon in leven zijn.’ Skye betast haar lichaam. Het lichte gewaad valt soepel om haar heen. Ze staat al iets steviger op haar benen.
Met Jaxx’ hand in die van haar, daalt ze de vier treden af. De houten planken kraken.
Het gras kriebelt aangenaam onder haar voeten. Bij de rozen stopt ze en buigt voorover. Diep snuift ze hun zoete aroma op. De zachte roze blaadjes beroeren haar lippen. Het zijn altijd al haar lievelingsbloemen geweest, hun tuin stond er vol mee; lang geleden. Het bouquet lijkt hier voller.
Dikke hommels zoemen luid om haar hoofd. Ze is een beetje duizelig van alle indrukken die haar lichaam binnendringen.
Skye kijkt de glooiende helling omhoog en ziet verschillende veranda’s met erachter alleen een rond raam. ‘Zitten de huisjes in de aarde?’
‘De natuurlijke omhulling werkt beschermend en genezend en voorkomt prikkels van buitenaf.’
‘Is dit het paradijs, Jaxx?’ Werkelijk overal bloeien bonte bloemen en staan struiken, zwaar behangen met voor haar onbekende vruchten.
‘We bevinden ons in een parallelle wereld.’
Skye draait haar hoofd zijn kant op. ‘Dus dat bestaat echt? Ik dacht altijd dat het een verzinsel van jou was.’ Voetje voor voetje daalt ze af naar de rivier. Een paar keer struikelt ze en vangt Jaxx haar op. Klaterend stroomt het water over keien en rotsen, en baant zich een weg door waterplanten langs de oever.
Ze knielt. Op de een of andere manier proeft ze het water via haar huid. Het is zo helder dat ze de bodem kan zien waar groene stengels heen en weer wuiven. Ze dompelt haar handen onder. De stroming is koel en strelend. Meteen komen allerlei bonte visjes aan haar vingers knabbelen. Ze schrikt. Snel trekt ze haar handen terug.
Jaxx hurkt naast haar. ‘Stop je voeten er maar in.’ Zijn blik is zacht, net zoals zijn stem.
Skye doet wat hij zegt. De visjes knabbelen aan haar haar tenen en voetzolen. Het kriebelt, prikt af en toe een beetje, tegelijkertijd voelt het als een massage. Languit strekt ze zich in het gras, haar armen wijd uitgespreid rust ze uit.
De hemel is strakblauw. De zon verwarmt haar tot diep vanbinnen.
‘Zijn de zonnestralen niet schadelijk?’ vraagt ze, denkend aan haar leven op aarde, zeker niet van plan overeind te komen.
‘Niets is hier schadelijk, Skye.’
‘De kleuren hier zijn zo … anders … zo intens … alsof ze leven.’ Tegelijkertijd beseft ze dat ze de laatste jaren nergens meer kleuren heeft gezien, behalve in de kassen, maar vergeleken bij dit hier, waren de groenten en het fruit doods. Genetisch gemanipuleerd. Niets had meer zijn eigen krachtige oorsprong. Langzaam maar zeker werd het leven op aarde door iets anders overgenomen.
Ze geeuwt.
‘Je moet rusten. Je lichaam moet wennen aan deze staat van zijn.’ Jaxx tilt haar op en brengt haar terug naar binnen.

• WordPress