Hoofdstuk 12

Een handdoek om haar borsten geknoopt neemt Skye tegenover Jaxx plaats.
‘Hoe lang was ik deze keer onder zeil?’ Ze stond zeker een kwartier onder de douche voor het tot haar doordrong dat ze de kraan zelf moest dichtdraaien. Hoe gehersenspoeld is ze?
‘Opnieuw vijf maanden.’
Skye veegt door haar vochtige krullen waarvan ze net vaststelde dat die meer grijs dan blond zijn. ‘Aan de lengte van mijn haar te zien vermoedde ik al zoiets.’
Jaxx schept een kruidig geurende soep in een kom. Verder staat er allerlei rauwkost en fruit op tafel.
‘Hoelang gaat dit slapen duren?’
‘Totdat je weerstand verdwenen is.’
‘Ik wil …’
‘ … betekent zeker drie maanden rust.’
‘Hoe bedoel je?’
‘“Ik wil” is aards denken. Daar word je moe van.’
‘Dus, als ik het goed begrijp, heerst hier ook controle.’ Een tikkeltje teleurstelling dringt zich op.
‘We leven in harmonie. Alles staat in het teken van het welzijn van elkaar.’ Jaxx schuift de kom naar haar toe. ‘Eten is belangrijk voor je. Deze voeding helpt je hier “aarden”.’ Hij glimlacht.
De heldere bouillon vol groenten smaakt verrukkelijk.
‘Je bent een softie geworden, Jaxx.’
Zijn aanstekelijke lach verrast haar. ‘Het grootste compliment dat ik in jaren gehoord heb. Ik kon mijn rebelse aard nooit helemaal achter me laten. Ondertussen ziet iedereen het gelukkig wel als een kwaliteit, dat wil zeggen, zolang dit het algemeen belang dient.’
Met zijn ellebogen leunt hij op de tafel. De verbleekte tatoeage op zijn pols roept herinneringen op. Een hartje met hun initialen. Eigenlijk is hij altijd een onverbeterlijke romanticus geweest. Totdat de oorlog kwam en hij zich ontpopte als leider, streng maar rechtvaardig, echter genadeloos voor zijn vijand. Geen enkele strijdmacht zal gerechtigheid brengen, is inmiddels haar conclusie, alleen meer onderdrukking.
‘Wat doen we hier precies?’ vraagt ze, om de gedachten aan vroeger te verbannen. ‘Brengen we de dagen met slapen door, met mediteren en van elkaar houden?’ De spottende klank kan ze niet verbergen.
‘Onder andere.’ Hij grijnst nu ronduit jongensachtig.
Dit is de man waar ze verliefd op werd. Het dringt tot haar door dat het vorige leven weg is en haar bestaan hier nog niet begonnen.
Skye schuift haar soepkom weg. ‘Ik snap er eerlijk gezegd geen bal van. Waar bevinden we ons precies? Alles voelt te echt aan om gewoon dood te zijn.’
‘Dat zijn we ook niet.’ Jaxx pakt een schaaltje, vult het met schijfjes komkommer, tomaat, stukjes mango en een ander soort exotisch fruit. Hij prikt een snoeptomaatje op een vork.
Skye omvat zijn hand, die nu zacht aanvoelt. Handen, die ooit de keel omsloten of de nek braken van tegenstanders. Die ruw waren van ontberingen, het bouwen van tijdelijke onderkomens, het zetten van vallen. Spitten van graven, voor de zwakkeren, die bij bosjes overleden. Al gauw kreeg hij een bijnaam; “de Pionier”. Jaxx wilde naar het zuiden, weg van het geweld, de bergen in, een nieuwe kolonie opbouwen.
Hij voert haar.
‘Jij was echt morsdood,’ zegt ze met volle mond.
‘Dat achtervolgt me nog regelmatig. Ik had de situatie volledig verkeerd ingeschat. Jij daarentegen …’
Haar gedachten gaan terug naar dat verschrikkelijke moment. Met Torre zat ze verscholen in het gewas. Ze kon niet verhinderen dat hun zoon toekeek hoe zijn vader op een beestachtige manier werd afgeslacht. Ze weet niet wie, wie uren later steunde. Waarschijnlijk steunden ze elkaar. Dagenlang kwam er geen woord over haar lippen, bang dat ze zou gaan schreeuwen zonder ooit te kunnen stoppen. Op twaalfjarige leeftijd werd Torre volwassen, hij groeide op tot een gesloten man.
Zij nam Jaxx’ leiderschap over.
‘Dit hier is zo onwerkelijk. Ik wil … ik bedoel, vertel mij eerst alles. Het lijkt alsof er maar een deel van mij hier is, alsof ik gespleten ben.’ Haar oogleden worden zwaar. ‘Zit er een of andere slaap-chip in mijn hoofd geïmplanteerd?’