Hoofdstuk 14

‘Skye!’ Jaxx staat over haar heen gebogen, hij schudt haar ruw heen en weer.
‘Wat? Waar ben ik?’ Ze slaat haar armen om haar middel, in de hoop de kilte die in ieder hoekje van haar lichaam zit te verdrijven.
‘Godzijdank.’ Zijn stem is schor. Hij gaat naast haar liggen, drukt haar stijf tegen zich aan. ‘Allemachtig meid, je bent ijskoud.’
‘Torre. Ik … het was zo levensecht …’
‘Ik begrijp het niet. Wat is er gebeurd?’
‘Ik heb hem gewaarschuwd …’
‘Je was bij Torre?’
‘Ja. Alles was bedekt met sneeuw en ijs.’ Ze rilt. De vrieskou lijkt slechts een stap van haar verwijderd.
‘Hmmm, dat verklaart wel je onderkoeling. Zelfs hier is het hartje winter nu.’
Ze gluurt over zijn schouder door de open gordijnen. Het bos weerkaatst wit in de zonnestralen. IJsschotsen drijven in de rivier. ‘Hoe lang deze keer?’
‘Acht maanden. We probeerden je te wekken,’ zijn stem hapert, ‘je werd transparant.’
Ze kruipt tegen hem aan. ‘Droom ik nu? Of droomde ik van Torre?’ fluistert ze met gesloten ogen. ‘Het is zo verwarrend allemaal.’ Iets van zijn lichaamswarmte gaat op haar over.
‘Skye, wakker blijven. Heb je hem gevonden?’
‘Hij vond mij en …’
‘Torre kon je zien?’
‘Ja.’ Langzaam krijgt ze wat gevoel in haar ledematen.
‘Heb je herkenningspunten waar hij zich bevond?’
‘De Franse alpen. Bij een grot.’ Ze draait haar hoofd naar hem toe, door zijn blik weet ze dat dit overal kan zijn. ‘Ik ben zo ontzettend moe …’
‘Kom, aankleden en naar buiten.’ Jaxx springt uit bed, zijn ogen staan vastberaden, hij pakt een stapel winterkleren.
Het idee trekt haar absoluut niet aan, net nu ze weer op temperatuur komt. Een koude windvlaag laat hen beiden omkijken. Een man en een vrouw komen binnen, er hangt een speciale gloed om hen heen.
‘Dit is Anaya,’ stelt Jaxx de vrouw met haar elf-achtige gelaatstrekken voor. ‘Haar familie is hier al meerdere generaties.’
‘Hallo, Skye.’ Haar stem heeft een melodieuze klank, en Skye weet dat ze haar vaker heeft gehoord.
‘En ik ben Milwer.’ De vibratie in de stem van de oudere man lijkt ieder lichaamsdeel van haar te raken. Zijn energie is meer dan aangenaam.
Naast hem lijkt ze een holbewoner. Hun ogen, waar een violette glans in zit, twinkelen. Door de aanwezigheid van deze mensen glijdt de spanning uit haar weg, en wil ze nergens anders zijn dan alleen hier bij hen. De kilte verdwijnt volledig uit haar lichaam.
Een zoete geur van Lathyrus omringt haar als Anaya bij haar op bed gaat zitten.
‘Deze planeet wordt ook wel de zusterplaneet genoemd. Voor aardbewoners niet zichtbaar. Wij vermoeden dat de capsule, die in een experimentele fase zit, de oorzaak is van je onverwachte trip naar de oude aarde. Het lijkt erop dat jij jezelf vanuit een droom gematerialiseerd hebt. Dat is in principe onmogelijk voor nieuwelingen, en zeker niet zonder gevaar,’ zegt Anaya zonder enige veroordeling in haar stem. ‘Zoals je zelf al aangaf, een deel van jou is hier en een ander deel nog in je vorige leefomgeving. Dit komt, omdat jij de overgang op een andere manier gemaakt hebt. In het sterfproces heb jij je stoffelijke lichaam niet bewust afgelegd.
‘Capsule?’ Is het enige wat ze uit weet te brengen.
Alle drie knikken ze.
Skye graaft in haar hoofd. Haar verbazing wat de vreemde, vluchtige pil betrof, komt weer bovendrijven.
‘Jaxx heeft die onder je lessenaar geplakt,’ legt Milwer uit.
‘Ik dacht dat de verzetsbeweging dit deed.’
Drie paar vragende ogen nemen haar op.
‘Een oudere man in het leslokaal naast me maakte mij erop attent.’
‘Ja, een zeer wijze en rustige man die zich absoluut niet gek laat maken door het regiem, hij kon Jaxx zien. Hij zal hier te zijner tijd zonder hulp aankomen,’ zegt Milwer.
Skye werpt een fronsende blik op haar man. ‘Ik zag jou niet.’
‘Jij was op dat moment bij de arts. Bovendien kon ik dat niet riskeren. Wat zou je gedaan hebben als ik ineens voor je verscheen? Vergeet niet dat we voor de meesten onzichtbaar zijn.’
Ze zakt dieper in het kussen en wrijft met de bovenkant van haar hand over haar voorhoofd. ‘Ik zou zeer waarschijnlijk uit mijn dak gegaan zijn, ja.’
‘Precies,’ zegt Jaxx met een glimlach.
‘Dus jullie wandelen doodleuk op onze aarde rond, delen capsules uit en je eigen zoon laat je verrekken?’ Met samengeknepen ogen kijkt ze hem aan.
‘Zo gaat het niet helemaal, Skye.’ Hij pakt haar gebalde handen.
‘Ik snap er absoluut niets van en eis nu een volledige verklaring.’ Ze rukt zich los uit zijn greep en slaat haar vuisten op het dekbed. ‘Ik dacht dat er vergif inzat. Het gaf mij de doorslag niet met Torre mee te gaan.’
‘Ik snap je frustratie volledig,’ zegt Jaxx. ‘Er zit een substantie in die je kan helpen bij de overgang naar deze wereld op het moment dat je overlijdt.’
‘Ik overleed nadat ik de pil innam.’
‘Nee. Je was dodelijk geraakt.’
Ze schudt haar hoofd. ‘Alleen mijn schouder.’
‘In je hartstreek zat een fatale verwonding.’
‘Ik snap het niet, Jaxx.’
‘Het serum heeft jouw bewustzijn getriggerd.’
‘Daar heb ik niets van gemerkt.’
‘Je moet toch met je gedachten hier geweest zijn, anders …’
‘Ik dacht aan jou,’ fluistert ze.
Hij omvat haar gezicht. ‘Dan was ik jouw brug hiernaartoe.’
Ze is nog steeds niet overtuigd. ‘Hoe wist je dat we die nacht wilden vluchten?’
‘We waren alert, er was iets gaande. Jij straalde paniek uit die ochtend, zo hevig, ik kon niet anders dan reageren.’ Hij aarzelt kort. ‘Jouw tijd op aarde zat er sowieso bijna op. We hebben er lang over nagedacht hoe we je het beste konden benaderen. Dit was een uitzonderlijke kans. Het bleef een gok natuurlijk.’
‘Hoe wist je dat ik binnenkort dood zou gaan?’
‘Ik bleef meer met je verbonden dan goed voor me was. Vandaar mijn oude uiterlijk,’ hij knipoogt, wat hem onweerstaanbaar maakt. Jaxx wordt echter meteen bloedserieus. ‘Je had uitgezaaide lymfklierkanker.’
Sprakeloos kijkt ze hem aan. Op een vreemde manier voelt ze zich leeg. ‘Blijf ik nu met mijn aardse lichaam verbonden door jullie experiment?’
‘Dat weten we niet. We vermoeden wel dat je een duidelijke keuze moet maken,’ zegt Jaxx.
Milwer gaat achter haar staan, hij legt zijn handen op haar kruin. Een zacht vibreren in haar lichaam verdrijft haar laatste restje weerstand.
Anaya’s omtrekken worden weer duidelijker. Zat ze net bij haar op bed, nu zweeft ze in kleermakerszit enkele centimeters boven de grond.
‘Veel opstandelingen volgen een innerlijke stem, en die is verbonden met ons bewustzijn,’ zegt Anaya. ‘Sommigen geven we een kans hier verder te leven. We beseffen dat het dicht aan manipulatie grenst. Daarom zijn we ook zeer terughoudend.’
‘Jij volgde je intuïtie bij het zoeken van voedsel,’ vult Jaxx Anaya aan. ‘Bovendien dacht je regelmatig aan mij. Zo vond ik je terug.’
Skye kijkt in zijn ogen, zo vertrouwt en tegelijkertijd ook niet meer. Hij is veranderd. Zachter geworden. Zelf is ze verhard, voor het eerst voelt ze de gapende kloof. ‘Ik meende je soms te voelen. Waarom liet je jezelf niet zien? Dat zou het zoveel dragelijker gemaakt hebben.’
‘Dat mag niet, op enkele uitzonderingen na. Jij en Torre waren behoorlijk afgedwaald in jullie zoektocht naar voedsel.
Ze knikt. ‘Zoals je misschien nog weet gonsde het altijd van de geruchten. Na de verhalen over een buitenaardse invasie was er weer sprake van een nieuwe oorlog. Met een kleine groep besloten we naar het noorden terug te keren. Gaandeweg sloten meer vluchtelingen zich bij ons aan, meerdere malen heb ik serieus overwogen alleen met Torre verder te gaan. Ik wist niet wat gevaarlijker was. Met, of zonder een stel idioten onderweg te zijn. Sommigen veranderen in beesten.’
Skye laat de herinneringen aan zich voorbijtrekken. ‘Volkomen onverwachts kwam het water. Niet een vloedgolf, zoals oude films ons lieten geloven. Meer likkend, ons voor zich uitdrijvend. We hadden nauwelijks tijd om te slapen, of iets te bouwen wat dreef.’ Ze staart voor zich uit. ‘Op een gegeven moment kwam er volhardende informatie opgang dat er zelfvoorzienende wolkenkrabbers gebouwd werden in het oosten.
‘Hoe hebben jullie die steden bereikt?’
Skye neemt hem op. ‘Het verbaast me dat je dat dan weer niet weet.’
‘Het is niet zo dat we op de voet volgen wat er op aarde gebeurt,’ zegt hij schouderophalend. ‘In die atmosfeer kunnen wij amper overleven. Over het algemeen voelen we aan het bewustzijn dat er iets ophanden is. Het verzwaart als het ware, soms gaan we polshoogte nemen.’
‘Ze kwamen ons met shuttles ophalen. We wisten niet wat we zagen toen we de steden bereikten die grotendeels uit enorme vuurtorens leken te bestaan. Ze hadden een doorsnee van 30 meter en waren ruim 100 meter hoog. Het onderste gedeelte, ongeveer een vijfde was donkergrijs, bijna zwart en had geen ramen. De rest van de verdiepingen leek net marmer en schitterde in het zonlicht.’
Ze kan haast niet bevatten dat er ooit zonlicht op aarde was. ‘Op een ochtend stonden de torens in het water, omgeven door nevel. Ons werd wijsgemaakt dat er een nucleaire oorlog aan de gang was. We lieten toe dat alles hermetisch afgesloten werd. Pas na jaren werden we achterdochtig.’
‘Er is wel degelijk een nucleaire ramp gebeurd,’ zegt Jaxx.
Skye concentreert zich op Milwers handen — voor het eerst kan ze afstand van haar vroegere leven nemen — ze laat zich wegdrijven op de omhullende warmte, en nog iets, waar ze met heel haar wezen naar hunkert. Veiligheid en vertrouwen.