Hoofdstuk 15

‘Je bent toe aan een volgende stap.’ Jaxx heeft een andere uitstraling. Minder aards, een nauwelijks waarneembaar zilverachtig schijnsel hangt om hem heen. ‘Actie,’ gaat hij verder. ‘Ongebruikelijk voor nieuwelingen. We zijn het er unaniem over eens dat het voor jou nodig is.’
Haar bloed begint te bruisen. Komt het door het idee dat er eindelijk wat gaat gebeuren? Ze slaat haar dekbed weg. Haar lichaam is soepeler. Haar hoofd op een aangename manier leeg, en ze stelt vast dat ze zich voor het eerst nergens zorgen over maakt.
‘Je lacht,’ zegt hij, en trekt haar in zijn armen.
Hij kust haar. Zijn smaak is anders. Zoeter, en op een bepaalde manier fluweelzacht. Of is ze zelf zachter?
‘Kom, Skye, je hebt genoeg geslapen. Kleed je aan.’

De rivier is volledig onder het ijs verdwenen, en de takken van de bomen buigen onder de witte pracht. De vogels schijnen er geen last van te hebben, hun gezang vult de omgeving. Sneeuw knerpt onder haar dik gevoerde boots, die op de een of andere manier vederlicht aanvoelen. De frisse lucht prikkelt aangenaam in haar longen.
‘Ufo’s?’ Haar stem klinkt schel.
Torre grijnst als een kind dat iets gaat doen wat verboden is. ‘Wij noemen ze frisbees.’
Ze schiet in een lach die haar zelf een beetje hysterisch in de oren klinkt.
‘De atmosfeer op aarde is redelijk gestabiliseerd,’ zegt Jaxx.
Haar hart bonst in haar keel. ‘Torre.’
‘Hij is hier niet aangekomen.’
Dat betekent dus dat hij nog leeft of …’
Jaxx strijkt een lok achter haar oor. ‘Ik heb flarden van zijn bewustzijn waargenomen …’
‘Maar …’
‘Skye. Onder geen enkel beding mag je uitstappen. Je moet het beloven. En weet, we vertrouwen elkaar volledig, niemand verbreekt hier ooit zijn belofte. Bovendien …’ Hij kijkt haar indringend aan, ‘merken we meteen wanneer iemand aarzelt. Zoals jij nu doet.’
Ze slaat haar ogen neer.
‘Het is je eigen verantwoordelijkheid. Hoe desastreus de gevolgen ook voor je zijn; ik laat je achter wanneer je niet luistert.’
Door zijn blik weet ze dat hij het meent. ‘Het is dus een soort test.’
‘Indien je het zo wil noemen,’ zegt hij voor zijn doen stijfjes.
‘In mijn droom was ik er ook.’
‘Dan ben je er op een andere manier. Het is wel de reden dat je mee mag. Ook wij kunnen hooguit een kwartier buiten de vaartuigen zijn.’
‘Stel dat ik toch uitstap.’
‘Zodra jij vanuit een “ik wil” overtuiging doet wat jij denkt wat goed is voor jóú, is het over en uit, en heb jij je keuze gemaakt.’
Ze fronst. ‘En dan?’
‘Kom je hier niet meer terug en begint voor jou de reïncarnatiecyclus opnieuw. Je Ziel gaat naar het oude bewustzijn, totdat die opnieuw tot een conceptie aangetrokken wordt.’
Skye heeft het gevoel dat ze tuimelt. ‘Zie ik jou dan ooit weer? En Torre?’ Een leegte neemt bezit van haar.
‘Je zult je niets herinneren. Je wordt als onwetende baby opnieuw geboren.’
‘En dit hier? Ik bedoel, weet ik dat dan ook niet meer?’ Ze kijkt om zich heen. Witte bergtoppen glinsteren bijna blauwachtig in de zon. Het groen van de hoge dennen langs de hellingen fluoresceert op een bovennatuurlijke manier onder de zware sneeuwlaag door, waardoor het op een sprookjesbos lijkt. De ronde ramen van de ondergrondse woningen schitteren als ogen tussen de bomen, alles in balans met de natuur. Het bos wenkt haar; betovert haar. Worden hier de mythen geboren? Inmiddels is ze er meer aan gehecht dan ze wil toegeven.
‘Je zult soms misschien een gevoel hebben van absolute harmonie en vrede, en hopen dat het op de aarde ooit zo wordt. Dat verlangen zal je voortstuwen naar een betere wereld.’
‘Met dit weten stap ik liever niet in deze frisbee.’ Zou ze Torre aan zijn lot kunnen overlaten? Ze wil de beslissing nooit hoeven nemen.
‘Laat ik het zo zeggen. Je gedachten worden hier nogal zeer intens ervaren.’
‘Dus eigenlijk wil je hiermee zeggen dat ik als experiment mislukt ben, en jullie van mij af willen in de veronderstelling dat ik eigenwijs ben en …’
‘Zoiets achterdochtigs kan alleen een aardbewoner bedenken.’ Hij kust haar op het puntje van de neus, tilt haar bij de heupen op en plaatst haar in de frisbee. ‘Is de gedachte wel eens bij je opgekomen dat wij het volste vertrouwen in je hebben, en ervan uitgaan dat je in het belang van het grote geheel zal handelen?’
‘Net zoals stapelkorting.’
Jaxx snoert haar in allerlei gordels en knipoogt. ‘Ik ben altijd al voor het opstandige deel in je gevallen.’
Ondanks dat zou Jaxx haar loslaten, schiet het door haar hoofd. Hij heeft zijn keuze gemaakt. ‘Waar is het ruimtepak en de helm?’ Ze slikt de bittere smaak in haar keel door.
‘Je hebt te veel Sf-films gekeken.’ Hij neemt achter haar plaats.
Om haar heen maken veel bemanningen en schotels zich klaar voor vertrek. ‘Waar komen die mensen ineens vandaan? Ik zag ze nergens lopen.’
‘Op deze plek komen de vaste bewoners nauwelijks. Wij hebben geen voertuigen nodig om ons te verplaatsen, behalve naar de oude aarde.’
Ineens krijgt ze de zenuwen. ‘En het hitteschild dan? Dit ding heeft alleen ramen rondom.’
‘We komen niet vanuit de ruimte, maar vanuit een andere dimensie. Vergeet niet dat we ons op de planeet bevinden.’
Skye wil een bijdehand antwoord verzinnen, ze stijgen echter al op zonder dat ze het geluid van motoren hoort. Ze wordt in haar stoel gedrukt, haar oren suizen, een duizeling trekt door haar hoofd en het volgende moment zijn ze omgeven door donkergrijze wolken waar ze verticaal doorheen zakken. Het doet haar aan de liften in de wolkenkrabber denken.
‘Heb je het benauwd?’
‘Ik voel me wat geplet,’ antwoordt ze met een droge keel.
‘Dan zal ik de druk hierbinnen stabiliseren.’
Meteen krijgt ze meer ruimte en ademt een paar keer diep in.
‘Beter?’
‘Wow,’ ontschiet het haar, wanneer ze onder het wolkendek uitkomen. Een witte ijsvlakte strekt zich eindeloos en onherbergzaam onder hen uit. De verlatenheid ervan raakt haar zelfs hierboven.
‘Dit is Nederland.’ De emotie klinkt door in Jaxx’ stem.
Skye rilt, nu de omvang van de ramp tot haar doordringt.
Ze maken een haakse bocht. Een leger van frisbees volgt.