Hoofdstuk 16

Roerloos blijven ze hangen.
Skye buigt voorover. ‘Is … of beter gezegd, was dat onze stad?’
‘Ja.’
Van alle wolkenkrabbers zijn er vijf over, waarvan twee als stompjes boven een berg ijsschotsen uitsteken. Bij een puilt sneeuw uit gaten waar ramen horen te zitten. De resterende torens lijken in redelijk staat te verkeren, ondanks dat het ijs tegen de muren omhoog kruipt. Het natuurgeweld moet enorm geweest zijn. De leiding hield vol dat de gebouwen tegen extreme omstandigheden bestand zouden zijn.
‘Zijn er kortgeleden Zielen in de parallelle wereld aangekomen?’ vraagt ze zachtjes, haar gedachten gaan naar de ouderen. Diep vanbinnen was ze dankbaar dat haar ouders in de eerste jaren van de godsdienstoorlog zijn overleden, vanwege een tekort aan medicijnen, en alle beproevingen niet hoefden mee te maken. Voor het eerst ervaart ze een intens verlies, en beseft dat ze onbewust hoop heeft gehad hen weer te zullen ontmoeten. Ergens, Ooit.
‘Enkele, waaronder jouw “buurman” van het leslokaal. In onze ogen veel te weinig,’ zegt hij met toonloze stem. ‘We hoopten ook op jongeren.’
Haar ogen prikken. ‘Tijdens de lessen vertelde ik de kinderen verhalen over het leven van voor de onderdrukking, daarmee probeerde ik een zaadje in hun hoofden te planten,’ zegt ze met een dikke keel. Hoewel ze zelf ook niet meer de volledige vrijheid gekend heeft. Ze was drie jaar oud toen een virus uitbrak, een wereldwijde pandemie veroorzaakte, en een golf van ouderen en mensen met een zwakke gezondheid overleden. Vanaf dat moment, beweerden haar ouders, veranderde alles. Door op een slinkse manier angst te blijven zaaien werd hen door de jaren heen steeds meer vrijheid ontnomen.
‘De robots zullen waarschijnlijk alles overnemen,’ onderbreekt Jaxx haar gedachten.
Een vreemde kilte kruipt langs haar rug omhoog. ‘Daar was ik voortdurend bang voor,’ fluistert ze. ‘Het blik zit onder gekloonde huid. Ik herkende hen aan de ogen. De kinderen helaas niet. Bovendien zijn de kleintjes te braaf, ik vermoedde dat er met hun hersenen geknoeid werd, vooral sinds de kunstmatige inseminatie is ingevoerd.’
‘Lang daarvoor al, Skye, met vaccinaties werd een overgroot deel van de bevolking zo mak gemaakt als lammetjes.’
‘Ja, jij waarschuwde er toen al voor.’ Zelf vond ze het in die tijd nogal een overdreven stelling, speculatief zelfs, zonder wetenschappelijke onderbouwing. Naïef als ze was.
Jaxx’ hand ligt warm op haar linkerschouder. ‘Het systeem van manipulatie heeft voorlopig gewonnen. De robots zullen geen last van de ontberingen krijgen. Het doet zeer dit te zien.’
Ze knikt. Voor het eerst ervaart ze een diep verdriet om de aarde, ze meent zelfs haar pijn te voelen om wat er plaatsgevonden heeft.
‘Uiteindelijk zullen ze zichzelf vernietigen,’ gaat Jaxx verder.
‘Denk je?’
‘Het is en blijft kunstmatige intelligentie. Ook al menen ze zich zonder het menselijke brein te kunnen handhaven. Toch zullen ze op een punt uitkomen van totale vernietiging van hun soort.’
‘Dat snap ik niet, en ik ben toch computerprogrammeur.’
‘De robots kunnen nooit slimmer worden dan de mens, al is de mensheid op het ogenblik bijna uitgeroeid en zullen er nog velen sterven.’
Het bestaan op aarde lijkt haar absoluut niet meer aantrekkelijk. De kou, de honger, het gebrek aan primaire levensbenodigdheden. Zal door de barre omstandigheden de laatste kennis met deze generatie verloren gaan? Zal de mensheid volledig terug geslingerd worden naar middeleeuwse toestanden? Is dit het einde van het tijdperk computers? Lachten de kinderen zich niet al kapot om auto’s? Zullen de komende generaties in hoogwaardige technologie en geneeskunde geloven?
Hoe was het trouwens mogelijk dat ze uitgezaaide lymfklierkanker had? Kreeg niet iedereen elk jaar een volledig lichamelijke check? Lieten ze haar gewoon doodgaan? Het verklaarde wel haar buitengewone vermoeidheid, gebrek aan eetlust en verlies van lichaamsgewicht.
Zo veel vragen. Zo weinig antwoorden. Eén ding weet ze wel. Ze hadden geen schijn van kans in de torenflats. Het regiem roeide elke zelfstandige gedachte systematisch uit.
De groep splitst op.
Skye staart de vliegende schotels na tot het alleen lichtbollen zijn die heen en weer schieten. ‘Dit heb ik vaker gezien. Deze gekleurde bollen. Elke keer vroeg ik me af wat het zou zijn.’ Ze draait zich om.
‘Nu weet je het,’ zegt Jaxx met een flauwe glimlach.
Aan alles merkt ze dat hij is aangedaan. ‘Dus we worden niet gered door een buitenaardse invasie, waar sommigen van overtuigd waren.’
‘We hebben alleen deze planeet, Skye. De mensheid kan alleen zichzelf redden.’
‘En met een beetje hulp van jullie.’
‘Met het experiment stoppen we. Voor jouw gemoedsrust krijgt Torre de laatste capsule aangeboden, hij kan dan ruim vooraf bewust een keuze maken. Het is manipulatie en daarmee fout. Jij was te verward. Anderen ook. Het kan alleen op de natuurlijke manier gaan, zelfs dan kost het grote moeite, omdat je door geliefden aan de aarde gebonden blijft. We denken inmiddels ook dat een gewelddadige dood negatieve invloed heeft.’
‘Heeft het gevolgen voor jullie?’
‘Zoiets heeft altijd gevolgen. Iedere handeling lokt een volgende uit.’ Jaxx pakt haar hand. ‘Laten we ons op Torre concentreren.’
Met heel haar hart reikt ze naar hun zoon, in de hoop dat hij iets waarneemt en daarmee een onzichtbare verbinding legt. Ze roept het beeld op van hun laatste treffen. De liefde die ze voor hem voelt. De zorgzaamheid waarmee hij haar omringde. Net zoals Jaxx. Torre is een volwassen man. Hij heeft haar niet meer nodig. Dat ze dat nu pas ziet.
Hun hoofden schieten tegelijkertijd omhoog. Het bloed gonst in haar oren.
‘Ik voel hem,’ zegt ze.
Jaxx knikt.
Torre leeft.
‘We gaan naar het zuidwesten,’ zegt hij.
‘Liggen de Franse alpen niet in het zuidoosten, van hieruit gezien?’
‘De aardas is met ongeveer een kwart verschoven. De zon komt niet meer in het oosten op.’
De ramp dringt steeds meer tot haar door. ‘Is dit echt de schuld van de mensheid, Jaxx? Hebben wij al deze ellende veroorzaakt?’
‘Een samenloop van omstandigheden. Vergeet niet dat polen altijd al switchen. De gevolgen van de ontbossing, de plasticvervuiling en kernenergie is volledig aan de mensheid toe te schrijven.’
‘Waar vond de kernramp eigenlijk plaats?’
‘Japan. Het eiland zonk bij een aardbeving onder de zeespiegel. Daarmee werd een groot deel van de oceaan besmet door lekkende centrales. In zekere zin is het goed dat er nu een dikke ijslaag overheen ligt de komende eeuwen, maar we hebben geen idee in hoeverre dat straling tegen houdt. Veel mensen sterven aan de gevolgen ervan.’
Laag scheren ze over een ruw ongetemd gebied. Vlijmscherpe punten van ijsschotsen steken omhoog, alsof ze ieder levend wezen willen spiesen dat te dicht in de buurt komt.
Met toenemende bezorgdheid vraagt Skye zich af of Torre niet besmet is.