Hoofdstuk 17

‘Ik wist niet dat er zoveel van deze steden waren. Over alles werden we in het ongewisse gehouden,’ zegt Skye. Veel wolkenkrabbers liggen erbij als afgebroken luciferhoutjes. Het onheilspellende geknars van het kruipende ijs dringt zelfs door tot in de cabine.
‘De nederzettingen werden grotendeels op dezelfde manier gebouwd. In een grote cirkel eromheen stonden ronde torenflats, met betrekkelijk kleine ramen, zoals die van jullie. In het midden bevonden zich de meer kwetsbare gebouwen van glas,’ legt Jaxx uit. ‘Zover wij konden achterhalen woonden in deze veilige zone “de elite”, van daaruit stuurden ze hun steden aan.’
‘Dus wij fungeerden als schild? Dan is de term vuurtorens niet eens uit de lucht gegrepen.’ Ze staart naar de ravage onder haar. ‘Vanuit ons complex heb ik zulke gebouwen nooit gezien. Ook toen de mist er nog niet was. Vreemd.’
‘Bij jullie was het anders. In het midden bevond zich een enorme koepel. Die paste zich aan de omgevingskleuren aan. Dus is het niet zo verwonderlijk dat je niets zag. Wij vermoedden dat het een belangrijke ondergrondse stad was. Het centrum van de macht.’
‘Wauw. Niet te geloven zeg. Vandaar al die tunnels?’ Dit moet ze even laten bezinken. ‘Denk je dat deze leiders nog in leven zijn? Daar moet het aardedonker zijn. En koud. Hun voedselvoorraden zullen schrikbarend snel slinken.’
‘We weten dat de buitenste ring altijd de bijbehorende stad van energie voorzag. Hoe het ondergronds ging weten we niet.’
‘Nu ik erover nadenk, zaten bij ons alleen de lagere klassen. Arbeiders. Ik vraag me af wie er op de bovenste verdiepingen woonden.’
‘In jullie geval de legerleiding, plus belangrijke mensen die in nauw contact stonden met “de elite” en vroeger waarschijnlijk ook al niet weinig te besteden hadden.’
‘Hoe weet je dit allemaal?’ Skye draait haar hoofd om.
‘Je zult het waarschijnlijk amper geloven, ook daar zaten rebellen tussen. Mensen die moeite hadden anderen te onderdrukken, en het verzet hielpen.’
‘Dat verklaart hoe de winterkleding bij Cel-blok ZZ is terechtgekomen.’ Peinzend neemt ze haar man op. Hij ziet er stoer uit met de zonnebril en zijn marineblauwe pilotenpak. ‘Achteraf gezien, zag het er ook uit als legerkleding. Ons naaiatelier had nooit ongemerkt zoiets kunnen produceren.’
Hij glimlacht. ‘Je moet altijd in de goedheid van mensen blijven geloven. Het merendeel is met de ander begaan, maar op de een of andere manier lijkt het andere deel altijd de overhand te hebben.’
‘Uiteindelijk hebben ze minder geluk gehad, de rijken, want van hun behuizing is nauwelijks iets over. Niet zo handig al dat glas,’ constateert ze, niet zonder enig leedvermaak.
Met hoge snelheid vliegen ze over de uitgestorven ijswereld.
‘Hier onder ons is de Atlantische oceaan,’ zegt Jaxx. ‘Grote delen van Frankrijk zijn ondergelopen. Kijk, de toppen van heuvels en laaggebergte komen boven het ijs uit.’
‘Bijna onaards,’ mompelt Skye.
Hoge bergen met grillige pieken doemen op in de verte.
‘Zijn dat de Franse alpen?’
‘Ja. Blijf je op Torre focussen.’ Geconcentreerd stuurt Jaxx de frisbee langs steile hellingen en afgronden.
Haar gejaagde ademhaling vult de ruimte wanneer ze de omgeving afspeurt. Het duizelt haar als ze rakelings tussen de bergen door scheren. Hoe moet ze hem zo vinden? Alsof Jaxx haar gedachten raadt, duikt hij naar beneden en zet hun vlucht langzamer voort.
De aanwezigheid van hun zoon wordt duidelijker waarneembaar.
‘Ik voel hem, Jaxx.’

Enkele mensen komen een grot uit lopen.
‘Dáár,’ roept ze. ‘Is dat Torre?’
Bewegingsloos blijven ze boven de groep hangen.
Een man en een vrouw kijken omhoog.
‘Ja, het is hem.’ Haar hart beukt tegen haar ribben. Hoe is het mogelijk.
Jaxx zet de frisbee op de grond.
Skye houdt haar adem in zodra haar haar ogen die van Torre vinden. Zijn mond zakt open. Hij laat haar blik niet los, terwijl hij ondertussen naar zijn mannen roept die dwars door de vliegende schotel banjeren. Iets wat op elektriciteit lijkt, zoemt door de cabine.
‘Wat gebeurt er, Jaxx?’
‘Alleen Torre kan ons zien, en de jonge vrouw achter hem. Voor de rest bestaan we niet.’
Met langzame passen komt Torre op hen af. Een kort gebaar naar de vrouw laat haar blijven waar ze is. Ze heeft haar wapen in de aanslag. Torre ziet er beter uit dan de laatste keer. Nu lijkt hij zijn vader pas op te merken. Hij wankelt.
‘Ik stap uit, Skye, en ga met onze zoon praten,’ zegt Jaxx met een lage stem.
Skye knikt. Ze hoort zijn bezorgde ondertoon, niet in staat haar blik af te wenden.
Torre is groter en breder dan zijn vader. Hij wil hem omhelzen. Jaxx doet een stap achteruit, maar kan niet voorkomen dat Torres armen door hem heen gaan. Torres blik snijdt letterlijk door haar ziel. Wat zou ze graag erbij zijn, deel uitmaken bij de hereniging van haar mannen. Hoe verwarrend moet dit zijn. Zijn doodgewaande ouders, zo dichtbij en toch onbereikbaar.
Automatisch grijpt ze naar de deurvergrendeling, drukt die naar beneden. Poolkou vult de cabine. Moeizaam haalt Skye adem, het voelt alsof duizenden ijsdeeltjes in haar longen prikken. Een verlammende zwaarte neemt bezit van haar.
De vrouw loopt naar Torre. Skye ziet de liefde in haar blik. Meteen dringt het tot haar door dat hij op Aarde zal blijven. Een scherpe steek flitst door haar hart, gevolgd door een ongekende rust die als een deken over haar heen waaiert. Ze trekt de deur dicht. De kou is door haar gewatteerde jas gedrongen. Rillend ademt ze diep in en weer uit. Het duurt even voordat haar lichaam zich herstelt.
Torre, in gesprek met zijn vader, schudt vastberaden zijn hoofd, hij bevestigt daarmee haar vermoeden. Zij hoeft de beslissing niet te nemen, dat heeft hun zoon net voor haar gedaan.
De andere mannen komen terug. Ze zwaaien met hun geweren en gebaren naar Torre.
Skye herkent Duke. Hij kijkt grimmig. Zijn huid steekt donker af in het witte landschap. Torres vriendin geeft een van de mannen zelfs een schop tegen zijn schenen, en wijst met driftige handbewegingen naar de ingang van de grot.
Skyes mondhoeken gaan omhoog. Het doet haar aan Jaxx en haarzelf denken. Een krachtige leider heeft een krachtige partner nodig om de groep in bedwang te houden. De mannen dralen echter onwillig om Torre heen, die nu haar kant opkijkt.
Jaxx draait zijn hoofd naar haar om. Zijn houding straalt berusting uit.
Torre duwt Duke aan de kant en komt naar haar toe. Uit zijn gezichtsuitdrukking leest ze verdriet, maar ook de kalmte van een besluit. Hij trekt de vormloze handschoenen uit en houdt zijn handen voorzichtig bij het glas. De ring zit om zijn pink. ‘Ik hou van je.’ Zijn stem klinkt gedempt.
Skye knikt, ze legt een hand tegen het raam en lacht door haar opkomende tranen heen.
Zijn vriendin komt erbij staan. Ze is een stuk kleiner dan Torre. In haar donkere ogen ligt begrip, vermengt met nieuwsgierigheid. Ondanks het verdriet trekt een warmte door Skyes hart. Torre hoort hier, samen met zijn vriendin; een nieuwe generatie, die voor een nieuw bestaan zal vechten. Skye legt haar andere hand ook tegen het raam en zoekt contact met háár.
Glimlachend houdt de jonge vrouw haar hand ervoor, er ontstaat een werveling van energie.
Jaxx komt achter haar zitten. Hij ademt zwaar en is bleek.
Ze verbreekt de verbinding met de jongelui en pakt zijn koude handen.
‘Torre zal jouw nachtelijk bezoek en je waarschuwing nooit vergeten,’ zegt hij. ‘Het is een wonder dat je bent teruggekeerd, Skye.’
‘Het was voor mij op dat moment mijn werkelijkheid, ik dacht dat ik daar zou sterven. Mijn gedachten waren bij jou, ik meende dat jij de droom was.’ Ze drukt zijn handen tegen haar gezicht. ‘Torre heeft de capsule niet nodig, Jaxx. Hij is voor altijd met ons verbonden.’
Langzaam keert de kleur op zijn wangen terug. ‘Wij gaan samen naar huis.’ Met zijn duimen streelt hij haar wangen. De opluchting straalt van hem af.
Torre en de jonge vrouw stappen bij de frisbee vandaan. Duke en de andere mannen staren met samengeknepen ogen naar iets. Onwillekeurig moet Skye lachen. Torre ook. Ze kan zich niet herinneren wanneer hij dat voor het laatst heeft gedaan. Het maakt hem jaren jonger. Hij zal straks veel uit te leggen hebben aan zijn kameraden.
‘Torres vriendin heet overigens Keira,’ zegt Jaxx met een geëmotioneerde stem. ‘Je hebt het goedgedaan, Skye, de opvoeding. Je hebt een sterke besluitvaardige man van hem gemaakt.’
‘Het zit in zijn genen. Torre is een overlever. Een leider. Op hem kun je bouwen.’
Wijdbeens zwaaien Torre en Keira hen na.
Skye staart net zolang naar de stipjes tot ze in het wolkendek verdwijnen en veegt een traan uit haar ooghoek. ‘Wat zei Torre verder nog?’
‘Hij is hier gelukkig. Het gaat hen naar omstandigheden best goed. Hij zei: alles is beter dan in die afschuwelijke torenflat. Hij kan eindelijk weer zelfstandig denken en handelen. Het weten dat wij samen zijn, geeft hem rust. Torre is zich er heel erg van bewust dat zijn groepje dankzij jouw kordate optreden kon ontsnappen. Je bent inmiddels een legende. De nederzetting is naar jou vernoemd; Skye Hill’
Ze slikt, en laat dit even op zich inwerken.
‘Hebben ze genoeg te eten?’ vraagt ze dan.
‘Ze jagen. In de grotten hebben ze een kas. Op bepaalde plekken komt er licht naar binnen en heel af en toe schijnt zelfs de zon. Er zijn ondergrondse rivieren. Ze hebben zaden verzameld op hun weg hierheen. Keira is een afstammeling van de Eskimo’s en daarmee van onschatbare waarde.’
‘Waar heeft hij haar ontmoet?’ Wat zou ze graag met haar schoondochter gesproken hebben.
‘Bij de Vogezen stuitten ze op een groep vluchtelingen. Voormalige Scandinaviërs, Polen, Duitser, Fransen en zelfs een Russisch gezin. Iedereen is zijn eigen identiteit kwijt.’
‘Dat schept een band. Hoe groot is hun nederzetting inmiddels?’
‘Vijfendertig personen en zelfs enkele jonge kinderen.’
‘Hoe bestaat het.’
‘Ze redden het wel, Skye. Laat hem los.’
Plotseling is ze doodmoe en verlangt naar haar bed.
‘Torre zei ook dat je een schim geworden was zonder mij,’ zegt hij met zachte stem.
Ze voelt zijn warme adem in haar haren. ‘Jullie hebben nogal veel besproken in dat kwartiertje. Ik had niemand meer om mee ruzie te zoeken.’
Zijn vrolijke lach vult de cabine. ‘We hebben tijd zat om dat weer in te halen.’
Daarmee dringt het volledig tot haar door dat ze een nieuw leven heeft, samen met Jaxx. Een warme tinteling gaat door haar lichaam. In een wereld vol vrijheid, met ongekende mogelijkheden. Ze kan het zich amper voorstellen en richt haar aandacht op het dashboard. ‘Kan ik dit ook leren? Vliegen bedoel ik?’ Door de oplichtende displays met allerlei besturingstaal kan ze de verleiding nauwelijks weerstaan. ‘Is het niet gewoon een veredelde computer?’
‘Wat je maar wilt,’ zegt Jaxx. ‘Het past bij je naam, vind je niet?’