Hoofdstuk 4

Na het bezoek aan de dokter neemt Skye voor de tweede keer die ochtend plaats in haar glazen leshokje. Haar hart bonkt onregelmatig als ze haar nu kale pols aanraakt. Ze is uit haar functie van robot- en computerprogrammeur ontheven. Het gesprek verliep rampzalig. Blijkbaar houden ze haar al een hele tijd in de gaten. Acht uur morgenochtend wordt de hersenchip geïmplanteerd en tot die tijd is haar werkschema, inclusief haar bezoek aan Torre — zoals ze al verwachtte — geannuleerd. Erger nog, ze heeft een bezoekverbod van dertig dagen.
Zou het volledige ontsnappingsplan niet geskipt moeten worden? Ze had de code nooit zonder opdracht op een ander tijdstip mogen activeren, en gewoon een volgende kans moeten afwachten. De regels van de verzetsbeweging zijn duidelijk hierover; bij twijfel niet doen. De afspraak was dat Torre vandaag de laatste instructies aan haar zou doorgeven. Voor het verzet is ze nutteloos geworden nu, en ze vraagt zich af wat de consequenties zullen zijn.
De stem op het computerscherm dreunt de gevolgen van ongehoorzaamheid op. Eén van de lichtste straffen is; overplaatsing naar een slaapzaal, natuurlijk op de OWL. Weg daglicht, en weg privacy. De taken zijn, schoonmaken en bij de afvalverwerking ploeteren. Voornamelijk ’s nachts. Klussen die gemakkelijk door robots gedaan kunnen worden, maar die voor menselijke overtredingen bewaard blijven. Een zwaardere straf is; de ziekenboeg. Niet voor de verpleging, maar als proefpersoon voor nieuwe medicijnen. Toen ze zelf nog op een slaapzaal bivakkeerde, heeft ze mensen zien terugkomen die sterk vermagerd waren en asgrauwe gezichten hadden. Weken erna konden ze nog geen voedsel binnenhouden.
‘SP-2017, is met gedachten niet bij de les.’ Camera’s zoemen op haar in.
Ze haalt diep adem en richt haar blik op het scherm. ‘Excuses. Ik ben bang dat mijn slapeloosheid me opbreekt.’ Nu pas merkt ze hoe ze ernaartoe geleefd heeft dit onplezierige oord eindelijk te kunnen verlaten.
‘SP-2017, krijgt laatste waarschuwing.’
Skye wrijft over haar voorhoofd en overweegt zich ziek te melden, maar verwerpt het meteen weer. Ze moet hoe dan ook bij Torre zien te komen. Door haar overhaaste beslissing vanochtend vroeg, brengt ze het hele team in gevaar. Dit moet ze rechtzetten, al is het met gevaar voor eigen leven. Iets laat haar opzij kijken.
Een oudere man wijst nauwelijks waarneembaar met de handen op zijn schoot gevouwen naar de onderkant van zijn lessenaar.
‘SP-2017, is van les ontheven.’
‘Waarom? Ik doe verdómme niets.’
‘“Verdomme” is ongemanierd woord, duidt op ongehoorzaamheid.’
Skye buigt voorover, doet alsof ze huilt, betast de onderkant van haar tafeltje, voelt iets en zo onopvallend mogelijk peutert ze het los. Haar hart fladdert als het in haar handpalm valt. Waar verstopt ze het in vredesnaam nu? Het zweet breekt haar uit.
‘SP-2017, wordt verzocht onmiddellijk naar studio te gaan.’
‘Prima.’ Skye perst er een paar tranen uit. Ze hoeft alleen maar aan de onrechtvaardigheid te denken en de frustratie sproeit via haar ogen naar buiten. Het voorwerp in haar rechterhand voelt zacht. Het weegt nauwelijks iets. Ze vermijdt een blik met de man naast haar glazen hokje. Met ingehouden adem gaat ze naar de deur, als ze haar nu fouilleren …
Blijkbaar zit er een engeltje op haar linkerschouder.

• WordPress