Hoofdstuk 6

In een ijzeren greep houden ze haar beet. Zoals altijd krijgt Skye rillingen zodra de koude nepmensen haar aanraken. Die doen haar aan vampiers denken, ze kan nauwelijks ademen. Inmiddels zijn haar armen gevoelloos. De lift zoeft naar beneden. Rode cijfers boven de knopjes knipperen 9:54 uur. Bijna geruisloos schuift de deur open. Haar voeten raken de grond niet als ze naar een lege cel gebracht wordt.
Met een ferme klik schuift haar deur dicht.
Stilte geeft aan dat iedereen vertrokken is.
Tevergeefs probeert ze haar ademhaling onder controle te krijgen door vijf tellen in, en vijf tellen weer uit te ademen.
‘Skye?’ Het enige privilege van familie is dat je bij de voornaam aangesproken mag worden.
‘Torre!’ Ze pakt de tralies beet. Haar ogen zoeken zijn cel.
‘Wat is er in godsnaam gebeurd?’ Zijn stem klinkt gespannen.
‘Je weet het niet?’
‘Wát weet ik niet?’ Zijn gezicht drukt tegen de tralies. Hij zit tegenover haar opgesloten.
Ineens is ze heel onzeker over alles. Ze telt twee paar vrouwen- en twee paar mannenogen, allen haar kant opgericht, plus de staalgrijze van Torre; ieder in een eigen cel. Het is zo stil dat je een speld kunt horen vallen. Skye veegt over haar gezicht. Scherpe pijnscheutjes gaan door haar wangen.
De digitale klok naast de celdeur geeft 10:03 uur aan.
‘Zestien uur en zevenenvijftig minuten,’ zegt ze, bang te veel te zeggen. Voor het eerst ervaart ze niet de machteloosheid dat tijd nergens toe leidt, en de kloteklokken in iedere ruimte het tijdschema alleen maar uitvergroten. Ergens groeit er een sprankje hoop dat niet alles voor niets geweest is. ‘Zestien uur vijfenvijftig,’ zegt ze twee minuten later als Torre niets zegt.
Hij volgt haar blik naar de digitale klok. ‘Zestien uur vijftig,’ zegt hij na eindeloze vijf minuten. Hij heeft dezelfde stem als Jaxx. In alles lijkt hij op zijn vader.
Skye knikt. Ze laat haar kale linkerpols zien. Aan zijn blik ziet ze dat hij het begrepen heeft. Ze konden altijd al met weinig woorden communiceren. Ze moesten wel.
Haar benen trillen nu de adrenaline haar lichaam verlaat. Het feit dat hij niets weet baart haar zorgen. Aan de andere kant, wie had hem moeten inlichten? Maar de capsule dan! Ze peutert een paar glassplinters uit haar wang. De pijn houdt haar scherp.
Torre heeft de eindverantwoordelijkheid en kan weigeren. De omleidingsmodule in het beveiligingsprogramma zal zichzelf vernietigen na de uitvoering ervan. Maar, op de een of andere manier heeft ze nog steeds het idee dat vannacht de laatste mogelijkheid is.
Jaxx zou het gevoel begrijpen. Handelde hij ook niet vaak vanuit een onderbuikgevoel? Hoewel hij zijn laatste handeling volkomen verkeerd ingeschat had en haar waarschuwingen negeerde. Ze had hem een schop tegen zijn ballen moeten geven. Hij kon zo eigenwijs zijn.
Ze ijsbeert door de cel.
‘Skye,’ doorbreekt Torre de drukkende stilte. Ze blijft staan. Een duizeling trekt door haar hoofd. ‘Van links naar rechts; Robby, Clerck, Mirra en Star.’ Bij het noemen van hun namen knikken de hoofden haar kant op. In hun ogen weerspiegelt respect. Vroeger was ze een leider. Haar naam gaat haar nog steeds vooruit.
‘Ik vertrouw op je oordeel,’ zegt Torre.
Daarmee weet ze dat de missie doorgaat. Het geeft haar niet de opluchting die ze zou moeten voelen.

• WordPress