Hoofdstuk 7

Skyes hart bonkt als de laatste minuten wegtikken. Zachte klikken vergezellen de celdeuren bij het openschuiven. Elk klikje dreunt echter uitvergroot door haar lichaam.
Torre staat meteen voor haar. Met zijn hoofd knikt hij naar de camera’s.
Skye schraapt haar keel. ‘Uitgeschakeld.’ Net als de rest komt ze uit haar cel.
De potige maten maken opstapjes van hun handen. De twee vrouwen die niet voor hen onderdoen stappen erop. Iedereen blaakt van de energie. Na een paar forse klappen trekken ze een plaat uit het plafond. Mirra klimt lenig de luchtschacht in, meteen laat ze wapens naar beneden zakken die Bobby van haar overneemt. Speciaal gewatteerde jassen met veel zakken volgen, boots, waterdichte broeken, bontmutsen en handschoenen. Hoe hebben ze dit in vredesnaam hier ongezien binnengekregen? Het verzet moet zijn tentakels overal hebben.
Als laatste geeft Mirre een breekijzer aan waarmee Torre een luik in de vloer openwipt. Hij haalt er zeven rugzakken uit.
‘Hier zitten kogelmagazijnen in, en rantsoen voor de eerste week.’ Hij overhandigt haar er één. ‘Schiet op, Skye. Trek je kleren aan.’ Hij schopt zijn gympen uit.
Een doffe klik. De eerste deur opent al.
Skye zet haar rugzak op de grond. ‘Jullie hebben nog negen minuten.’
‘Jullie?’ Zijn ogen worden spleetjes, terwijl hij zich in de buitenbroek hijst.
‘Ik ben een blok aan jullie been.’ In niets wil ze deze jonge mensen belemmeren. Ze is niet fit genoeg voor deze tocht. De kou zal haar resterende krachten aantasten, door haar zullen ze langzamer vooruitkomen. De afgelopen maanden bij het sporten merkte ze dat haar conditie achteruit holde. In eerste instantie weigerde ze het te accepteren, deed ze nog harder haar best. Het putte haar alleen maar uit. Voor het eerst vraagt ze zich af of de leiding van het verzet dit niet altijd zo in gedachten heeft gehad.
‘Geen sprake van.’ Even lijkt het of Jaxx gesproken heeft. Torres ogen stralen vastberadenheid uit. Hij doet zijn jas aan, slingert de rugzak over zijn schouders en zet zijn muts op. ‘Kom nu.’ Hij graait naar haar kleren.
‘Nog zeven minuten.’
‘Skye, luister …’ Frustratie klinkt in zijn stem. Hij duwt de kleding in haar handen.
‘Ik houd ze hier zo lang mogelijk bezig.’ Skye drukt de kledingstukken tegen zich aan. Ze kan nog meegaan.
De rest staat met de wapens in hun handen en gezichten die ongeduld weerspiegelen bij de deur. Een andere ongebruikte rugzak staat naast die van haar tegen de muur.
‘Ze gaan je martelen.’
Een paar tellen lijkt het alsof ze naast zichzelf staat. ‘Het geeft jullie een voorsprong op de bewakers, tot de killerbrigade in actie komt,’ hoort ze zichzelf van ver weg zeggen.
‘Skye.’ Torres gezicht staat grimmig. ‘Je hebt geen idee wat de folteringen …’
‘Gij gaat nu mee.’ De Belgen pakken Torre onder zijn oksels. ‘Madame.’ In hun ogen staat spijt, maar ook volharding. ‘Bedankt voor uw hulp en onverzettelijkheid.’
‘Wacht.’ Resoluut gooit Skye de kledij op de grond en rukt de ring van haar vinger, ze schuift die om Torres pink. ‘Ik heb hem niet meer nodig. Het diamantje is zo scherp als een mes.’ Op haar tenen drukt ze snel een kus op zijn wang, snuift voor de laatste keer zijn vertrouwde geur in en recht haar schouders.
‘Ma …’ Iets van emotie ontstaat bij haar zoon. Na Jaxx’ dood, kan ze zich niet herinneren wanneer ze dat voor het laatst gezien heeft. ‘Dit is het enige wat je wat pa hebt … ik,’ hij worstelt zich uit de greep van zijn maten.
De dikke metalen deur zwaait open. Een boom van een vent, zwart als de nacht — aan het marineblauwe uniform te zien een bewaker — stormt binnen. Op zijn schedel ligt een laagje zweet. Hij smijt de deur achter zich dicht, rode vingerafdrukken blijven achter. Grimmig kijkt hij van de één naar de ander. De ruimte lijkt te krimpen.
Skye grijpt naar haar keel. Ze heeft het gevoel dat ze stikt.

• WordPress