Hoofdstuk 8

‘Dus jullie wilden zonder mij vertrekken?’ Zijn stem, net zo donker als de rest van hem, dreunt door de ruimte. Spanning knettert bijna hoorbaar door de groep. Niemand verroert zich. De vrouwen staan verstart in de deuropening, de ruimte erachter lijkt op een machinekamer.
Torre is de eerste die zijn stem terugkrijgt. ‘Onvoorziene omstandigheden, Duke.’
‘Grapje.’ De man barst in een bulderende lach uit. Even zo snel is hij weer serieus. ‘Ik hoorde dat Skye opgepakt is en het begon me te dagen. We moeten opschieten.’ Duke wappert met een pasje, ‘omdat ik geen dienst heb, moest ik me met geweld toegang verschaffen.’ Hij werpt een beschuldigende blik in haar richting. ‘Feitelijk moest ik mijn collega stoppen, want er was midden in de nacht ineens verdacht veel hersenactiviteit in cel-blok ZZ.’
Skyes hart bonkt misselijkmakend tegen haar ribben, ‘maar …’
‘Ik was al met een smoes beneden, als je dat bedoelt.’ Duke schiet zijn jas aan, pakt de rugzak en een wapen. ‘Je gaat niet mee?’ Alles in zijn houding drukt verrassing uit.
Het brengt haar alweer aan het twijfelen. ‘Waag het niet je te laten oppakken,’ roept ze Torre na, om haar verwarring te verbergen als zijn handlangers hem meesleuren.
Zonder om te kijken, met zijn broek en boots nog in zijn handen, volgt Duke. De metalen deur springt bijna meteen achter hen op slot.
Skye blaast de lucht uit haar longen. Dat was op het nippertje. Ze had tegen Torre moeten zeggen dat ze van hem houdt. De laatste jaren hebben ze elkaar alleen in bezoekersruimtes gezien.
Haar zoon is een geboren leider, hij zou nooit een ja-knikker worden en altijd tegen het regiem ingaan. Dit was zijn derde en daarmee de laatste keer in het ZZ-blok. Hem wachtte sowieso de doodstraf. Het is alles of niets. Hij zal het redden. Alleen al om haar niet teleur te stellen, en om de status van zijn vader in ere te houden. De Pionier.
Allemachtig, wat mist ze Jaxx. Soms, in haar zwakke momenten meent ze zijn aanwezigheid te voelen, wat natuurlijk onmogelijk is. Ze schuift de gedachte weg en laadt het wapen door. Het voelt vertrouwd. Sommige dingen veranderen nooit.
-3,17 uur. Het licht gaat uit.
Klootzakken. Skye haalt de capsule uit haar bh. Ze verwijdert de verpakking die in haar handen lijkt te verdampen. Vreemd. Snel stopt ze de capsule in haar mond. Op de tast zoekt ze in haar rugzak de nachtbril.
De vergrendeling springt open. Adrenaline jakkert door haar lijf. Hoe langer ze de vijand kan tegenhouden, hoe meer kans Torre en zijn maten hebben.
‘Geef je onmiddellijk over.’ De stem is net zoals hun uiterlijk veel te menselijk. Ze voelt hen niet. Hun lege omhulling straalt niets uit. Ze hebben geen bezieling.
Skye richt de laser op het zwakste punt; de bedrading, net boven het borstbeen, naar hun kunstmatige intelligentie. Als antwoord klinkt haar kogelsalvo door de ruimte. Heeft deze even pech dat ze robotprogrammeur is. Iets in haar komt tot leven; een oerdrang die ze meende, kwijt te zijn. Afgestompt door opgelegde regels en uitzichtloosheid. Een moment voelt ze spijt. Ze schiet nog een keer.
Geknars. ‘Geef … geef … geef …’ Gevolgd door een laag zoemen, geroffel en een doffe klap.
Met een samengeknepen oog volgt Skye de rode laserpunt en vindt de volgende. Ze haalt de trekker over. Gesis, vermengt met gesputter. Nog één en nog één. De terugslag van het wapen knalt pijnlijk tegen haar schouder. Ze is een watje geworden, en richt op de volgende.
Plofjes. Veel gekraak. Het lijkt wel een kettingbotsing. Een brandgeur kruipt in haar neusgaten. Het gerecyclede blik gaat dus letterlijk rokend ten onder en ze kan nauwelijks een grijns onderdrukken. Door de kracht van een klap tegen haar schouder knalt ze tegen de wand.
Skye zakt door haar knieën. Ze krijgt geen lucht meer. Haar longen lijken in brand te staan. Het wapen klettert op de grond. Ploerten. Ze wil de capsule doorbijten, maar die is al opgelost.
Jaxx, is haar laatste gedachte. Vogels vliegen voor haar uit. Glimlachend laat ze zich meevoeren naar de zonnestralen.