Vanachter mijn zonnebril neem ik het overvolle terras op en vraag me ondertussen af wat mij in vredesnaam bezield hier met een wildvreemde kerel af te spreken. Het zomerjurkje voelt te bloot, had ik maar …
Een man, in een voor zijn leeftijd te strakke spijkerbroek, stevent op het café af. Mijn blik valt meteen op zijn bruine puntschoenen. Vorige week overtuigde ik mijn vriendin er nog van — nota bene dezelfde die mij hier toe verleid heeft — dat ik absoluut afknap op punt…
Rakelings loopt hij langs mijn tafeltje. Ik duik een beetje opzij. Een aangename geur laat me hem nakijken. Zijn blond met grijs doortrokken haren krullen iets bij het kraagje van zijn poloshirt. Eigenlijk ziet hij er verder heel sportief uit. Donkerblauw staat hem goed.
Het colaflesje trilt als ik mijn glas vol schenk, en ik neem het besluit het rode sjaaltje in mijn tas te laten. Maar is hij wel degene op wie ik wacht?
Zo onopvallend mogelijk tuur ik over het terras. Dit gedoe is niets voor mij. Mijn jurkje plakt op m’n rug. Zelfs onder de parasol is het te warm.
‘Sorry. Mag ik iets vragen?’ Zijn aromatische luchtje verraadt hem.
Ik spring op. Het colaflesje klettert op de grond.
Een verzorgde mannenhand voorkomt een ramp als hij het glas op het nippertje opvangt. Een paar grijze ogen in een smal gezicht kijken mij aan. Hij is niet echt knap maar heeft een bepaalde uitstraling. ‘Ik vroeg me af of je misschien een rood …’
‘Ja,’ hoor ik mezelf zeggen.
Zijn kraaienpootjes verdiepen als hij glimlacht en naast mij plaatsneemt.
Meta's Schrijfhoekje 